اثر افزایش تدریجی سطح تداخل زمینه ای بر اکتساب،یادداری و انتقال سه نوع سرویس والیبال

تداخل زمینه ای، به تداخل کارکردی ناشی از تمرین کردن چند مهارت متفاوت در یک جلسه اطلاق می شود. اغلب تحقیقاتی که در زمینه تداخل زمینه ای انجام شده است، در محدوده های بالا یا پایین تداخل زمینه ای (تمرین قالبی و تصادفی)، بوده است، لذا هدف از این مطالعه، بررسی اثر افزایش تدریجی سطح تداخل زمینه ای بر اکتساب، یادداری و انتقال سه نوع سرویس والیبال بوده است. بدین منظور 48 دانش آموز پسر غیر مبتدی (سن، 04/1 ± 06/16 سال و قد، 5 ± 171 سانتی متر) به طور تصادفی در چهار گروه تمرینی دسته کوشش های زنجیره ای، تصادفی، افزایش تدریجی تداخل زمینه ای در طول جلسه (ترکیبی نوع اول) و افزایش تدریجی تداخل زمینه ای در طول برنامه (ترکیبی نوع دوم) قرار گرفتند. شرکت کنندگان در مرحله اکتساب، طی شش جلسه و در شش روز متوالی، 45 کوشش ( 15 کوشش برای هر تکلیف) را در هر جلسه بر طبق روش تمرینی خود در سه نوبت تمرینی انجام دادند. در انتهای جلسه ششم آزمون انتقال و 48 ساعت بعد آزمون یادداری به صورت قالبی و تصادفی به عمل آمد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب در یک طرح (جلسات تمرین)6 × (گروه)4 نشان داد که در مرحله اکتساب، چهار گروه تحقیق پیشرفت معنی داری داشته اند اما تفاوت معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد. همچنین نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که تفاوت معنی داری بین چهار گروه تمرینی در آزمون های یادداری و انتقال وجود نداشت. یافته های این تحقیق پیشنهاد می کند که آرایش های تمرینی دسته کوشش های زنجیره ای، تصادفی، ترکیبی نوع اول و ترکیبی نوع دوم می توانند برای یادگیری سه نوع سرویس والیبال مورد استفاده قرار گیرند.